“Soms voelt het alsof ik een besmettelijke ziekte heb…“

Ruim een maand geleden leerde ik hem kennen doordat ik het afscheid van zijn lieve vrouw mocht organiseren. Ik had een afspraak met hem gemaakt zodat ik hem haar as kon overhandigen en hijzelf niet naar het crematorium hoefde. Die plek was nog te confronterend voor hem. Hij had de theepot al klaarstaan op de tafel en had onthouden dat ik dol ben op chocolade. Het ontroerde me. Ik vroeg hem hoe het nu met hem ging. Hij zei dat het stil was in huis maar dat hij nog veel aanloop kreeg van familie en vrienden. De avonden duurden het langst. En wat hij ook moeilijk vond? Mensen die hem in het dorp of in de supermarkt leken te negeren. Eerst had hij gedacht dat hij het zich verbeelde maar bij de derde keer bedacht hij zich dat die mensen het misschien wel moeilijk vonden om hem aan te spreken. Hij zei dat het voelde alsof hij een besmettelijke ziekte had . Het is iets wat ik wel vaker hoor. En het is ook lastig want wat zeg je tegen iemand die net zijn grote liefde of ander dierbaar persoon is verloren. Mensen worden daardoor ook geconfronteerd met de vergankelijkheid van hun eigen leven en dat van de mensen van wie ze houden. Maar je hoeft niks te zeggen, een schouderkneepje of simpelweg de zin; ik weet niet wat ik moet zeggen is al genoeg. Verdriet voelt minder zwaar als je voelt dat er anderen zijn die jouw verdriet met je mee willen dragen. En eerlijk is eerlijk, soms weet ik ook niet wat ik moet zeggen. Maar iets doen of zeggen is altijd beter dan het alternatief. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…