Ik voel dat ik breek. De woorden van de dochter voor haar te jong overleden moeder echoën door in mijn hart. Ze zijn beide zo sterk geweest en de dochter is dit nog. Mijn keel gaat dicht zitten en mijn tranen willen opzetten. Maar het kan niet, het mag niet. Ik spreek mezelf in mijn hoofd streng toe; je hoeftalleen nog maar de slottekst voor te lezen. En, alsof ik van te voren niet wist dat ook ik moeite zou hebben met dit afscheid, heb ik in mijn slottekst ook nog een persoonlijk woord voor de dochter geschreven. Handig gedaan Marie-José, de reden van je breken persoonlijk toe willen spreken. Ik haal diep adem en sluit me af voor het muziekstuk dat op dat moment gedraaid wordt. Het einde van het nummer nadert en neem nog een paar teugen lucht. Herpak jezelf. Aan andere dingen denken. De laatste noot klinkt en ik hoor mezelf tegen de dochter vertellen dat de persoon die zij door haar moeder is geworden het voor elkaar heeft gekregen om mij, deels, uit mijn rol van professional te halen. Ik vertel dat ik haar na elke afspraak spreekwoordelijk mee genomen heb naar huis en dat ze een kanjer van een jonge vrouw is. Ik vertel haar dat het moeilijk zal zijn zonder haar moeder maar ook dat ik weet en voel dat ze het gemis mettertijd zal leren dragen. En dan het laatste gedicht waarin omschreven wordt hoe de hand waaraan ze heeft leren lopen haar vanaf nu onzichtbaar zal blijven vasthouden. Later die dag nemen we afscheid met een knuffel en een stukje van haar neem ik mee in mijn hart. Uitvaartverzorgers, we zijn net mensen. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt..
Ik wens jullie een liefdevolle decembermaand toe en heel veel geluk maar bovenal gezondheid voor het nieuwe jaar.