Blik op… ontladen

De elfde van de elfde is geweest en dat betekent dat de carnaval weer langzaam in zicht komt. Als rasechte Groesbeekse leef ik er elk jaar weer naar toe, samen carnaval vieren met de mensen die me lief zijn tijdens de vele activiteiten in Groesbeek en daarbuiten. Ik merk dat ik me de laatste tijd afvraag hoe dat er voor een buitenstaander uit ziet; kun je als uitvaartverzorgster onbeperkt carnaval vieren zolang er op dat moment geen nabestaanden zijn die je hulp nodig hebben? Misschien denk ik er wel te veel over na. Maar het contrast is groot. Aan de andere kant, zeg ik niet altijd dat je het leven moet vieren zolang als het kan? En dat je samen met de mensen die je dierbaar zijn herinneringen moet maken en dat je dat nu moet doen omdat je niet weet of er een later is? En als dat is wat ik andere adviseer moet ik dat zelf dan ook niet doen? Tijdens het schrijven van deze column wordt het me langzaam aan wat duidelijker; ja, ik vier carnaval, maar als je me nodig hebt omdat jouw dierbare is overleden ben ik maar een telefoontje bij je weg. Want hoewel de carnaval me ontlading geeft is jou bijstaan op het moment dat je me nodig hebt mijn passie. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt.