Blik op… Denken

De afgelopen dagen heb ik soms, in een verloren moment eens zitten denken. Nou ja denken, misschien meer mijmeren. De afgelopen maanden hebben mijn collega’s en ik alles op alles gezet om nabestaanden binnen de mogelijkheden van de beperkingen een afscheid te kunnen bieden wat waardig was en wat eer deed aan het leven van hun dierbare overledene. Een afscheid waarbij maximaal 30 personen aanwezig mogen zijn op 1,5 meter afstand van elkaar. Geen hand, geen arm om een schouder en geen knuffel. Veel verschillende bezoek momenten om toch de meest naasten de mogelijkheid te bieden om afscheid te kunnen nemen. Verschillende versies van rouwbrieven waarop de verschillende tijden van die bezoeken staan zodat er niet te veel mensen op één moment samen kwamen. Nabestaanden die met pijn in hun hart ervoor kozen om het afscheid van hun dierbare toch maar in de kring van het gezin te laten plaatsvinden omdat ze niemand voor de kop wilden stoten. Tientallen gemeentes gebeld om te vragen of er een erehaag plaats mocht vinden, verschillende malen als antwoord gekregen dat het werd gezien als samenscholing en dus niet mocht. En toen, toen was daar de moord op George Floyd. En begrijp me niet verkeerd, dit is vreselijk en had nooit maar dan ook nooit mogen gebeuren. En ja, we moeten het er samen over hebben en zorgen dat het nooit meer voorkomt waar dan ook ter wereld. Maar is het heel raar dat ik nu zou willen voorstellen om van elke uitvaart een demonstratie te maken? Dat we demonstreren tegen de dood van de ene dag meneer Jansen en de andere dag mevrouw Pieters? Gewoon om te zorgen dat hun leven ook eer wordt aangedaan en dat hun nabestaanden gesteund kunnen worden door iedereen die hen lief is? Ik denk er nog even over.. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt..