Spanning

Dat werk wat jij doet, ik zou het niet kunnen. Hoe doe je dat toch? Een opmerking gevolgd door een vaak terugkerende vraag. En heel eerlijk? Ik weet het niet. Ik weet wel dat het nooit went, dat ik elke keer opnieuw erop gebrand ben om te presteren. Elke uitvaart moet passend zijn. Want elke overledene is anders, heeft een ander leven gehad en zijn of haar nabestaanden zijn elk verschillende mensen met hun eigen kijk op hun dierbare overledene. En elke keer is hij daar weer, een gezonde dosis spanning. Heb ik organisatorisch overal aan gedacht? (Ja, maar check, check, dubbel check). Raak ik de juiste snaar tijdens de dienst en herkennen de meest naasten hun dierbare in de woorden die ik spreek en de rituelen die ik gebruik? Had ik toch niet beter die andere tekst kunnen gebruiken? En elke keer weer is daar de opluchting als ik de blikken zie in de aula of kerk; de herkenning, de ontroering. Voor mij een teken dat we het samen goed gedaan hebben. Wat ik ook weet? Dit werk doe je niet op de automatische piloot, dit werk doe je met je hart, niet alleen omdat er brood op de plank moet komen maar omdat het pure passie is. Omdat je het maar één keer kunt doen en dan moet het goed zijn. Omdat iedereen een passend afscheid verdient en omdat elk leven het waard is om verteld te worden. Ook in de vakantieperiode sta ik je graag bij. Geniet van de zomer, geniet van elkaar. Leef en pluk de dag. En ik? Ik ga me voorbereiden op een dienst, hopend dat ik de juiste woorden spreek, de juiste snaar raak. Zodat ook deze familie met een goed gevoel terug kan kijken op het afscheid van hun dierbare. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt..