Blik op rouwen…
Rouwen is het verwerken van een groot verlies, veelal wanneer iemand die je dierbaar is komt te overlijden. Vroeger ging er na een overlijden een periode van rouw in waarbij de weduwe gekleed moest in het zwart en spiegels werden afgedekt. Dat doen we al lang niet meer en maar goed ook. Al kan ik me voorstellen dat een afgebakende periode van rouw, welke zichtbaar is doordat je je alleen maar in het zwart kleed, ook voordelen had. Je bent herkenbaar als rouwende en daardoor wordt er ‘rekening’ met je gehouden.
Er zijn vele boeken geschreven over het rouwproces waarin beschreven staat door welke fases van rouwen je gaat en hoe je zou moeten rouwen. Persoonlijk geloof ik daar niet zo in. Iedereen moet op zijn eigen manier kunnen rouwen en het verloop van het overlijden van je dierbare heeft naar mijn inzicht ook zeker invloed in het verloop van je rouwproces. Er is, denk ik, geen verkeerde manier van rouwen, je doet het op een manier die past bij jou, in je eigen tempo. Ik denk alleen dat er één ding is waar rouwenden rekening mee moeten proberen te houden; iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier. De één praat, de ander zwijgt, de één is boos, de ander murm. Wat je manier ook is, probeer begrip te hebben dat de mensen die met je rouwen dat ook ieder op hun eigen manier doen. Zolang je dat van elkaar kunt accepteren komt het uiteindelijk wel weer goed, zie je licht aan het einde van de tunnel en kun je het een plekje geven. De mooie herinneringen zullen je tot troost zijn. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…