Onlangs mocht ik het afscheid verzorgen van iemand die van de natuur hield, van wandelen maar bovenal van fietsen. Onderstaand gedicht las ik voor tijdens het afscheid. En inderdaad, eigenlijk is het leven net een fietstocht. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…
Eigenlijk is het leven als een fietstocht.
Soms heb je wind tegen, maar dan trap je even door, en is het weer als normaal.
Soms heb je de wind in de rug en kan je je stuur loslaten, maar dan komt er een windvlaag en val je. Soms zijn de verwondingen dan erg, soms niet. Soms is je fiets helemaal kapot, soms zit er geen krasje op. Soms schijnt de zon als je op de fiets zit, soms regent het. Soms zeggen mensen je goedendag, soms kijken mensen je raar aan. Soms fietst iemand gezellig met je mee, soms fiets je helemaal alleen. Je bent ooit op de fiets gestapt, maar er komt een tijd dat je af moet stappen.