Vorige keer schreef ik over de opmerking die ik vaak krijg van mensen als ze horen wat voorn beroep ik heb; “Dan zit je constant in verdriet?”
Een andere vraag die regelmatig gesteld wordt is: “Moet je dan nooit huilen?”. Het antwoord daarop is simpel. JAWEL. Ik moet, soms, huilen. En daar is niks mis mee, zolang ik er maar voor zorg dat ik het voor mezelf kan afsluiten en niet blijf lopen met het verdriet van een familie die ik begeleidt heb.
Kijk, de meeste uitvaarten die je als uitvaartverzorgster begeleidt zijn de uitvaarten van oude(re) mensen. En, hoewel je daar als nabestaande zeker ook verdriet van hebt en van mag hebben, is dat iets wat helaas bij het leven hoort. Wanneer er kinderen sterven, of mensen door ongelukken of misdrijven overlijden is het moeilijker om daar vrede mee te hebben. Voor jou als nabestaande maar ook voor mij als uitvaartverzorger. Uitvaarten waarin ik mijn eigen ‘bagage’ herken kunnen er ook voor zorgen dat ik emotioneel wordt. Zo zal ik een bepaalde crematieplechtigheid nooit vergeten. Een dochter las een prachtig verhaal voor haar te jong overleden vader. Na de dienst kwam ze naar me toe en zei; “jij bent je vader ook verloren hè.” Niet omdat ik stond te huilen maar omdat ze aan mijn gezicht zag dat ze me raakte. Voor haar een extra teken dat ze een prachtig verhaal had geschreven en voorgelezen. Dus ja, ik heb tijdens mijn werk soms tranen en wordt regelmatig geraakt, ik ben namelijk ook maar een mens. Zolang ik ervoor zorg dat mijn emotie de uitvaart en de organisatie daarvan niet in de weg staat is er niks aan de hand. Ik sta je graag bij! Liefde houdt niet op waar het leven eindigt..