Blik op… haar beste vriend

Hij was al onrustig vanaf het moment dat ze overleed. At slecht en liep constant naar de poort op het erf. Als hij eindelijk even sliep lag hij niet in zijn mand maar voor de achterdeur. Op elk geluid van buiten sloeg hij enthousiast aan en rende naar buiten om te kijken of ze eraan kwam. Maar ze kwam niet. Ze overleed een paar dagen eerder na een kortdurend ziekbed. In de periode dat ze thuis in de woonkamer ziek op bed lag was hij niet bij haar weg te slaan. Hij begreep niet waar ze nu was en waarom ze maar niet thuis kwam. Ik stelde voor om hem mee te nemen naar het afscheidsbezoek zodat ook hij nog één keer afscheid van haar kon nemen. Dit bleek gelukkig geen probleem voor de eigenaar van het uitvaartcentrum. Toen hij zijn bazinnetje daar zag liggen, opgebaard op bed, twijfelde hij geen moment en sprong op het voeteinde. Hij likte over haar wang en maakte een geluid dat huilend klonk. Bij het verlaten van de opbaarkamer keek hij nog een keer om. Thuis aangekomen ging hij in zijn mand liggen en sliep tot de volgende ochtend. Vanaf dat moment ging het weer beter met hem en trooste hij zijn baasje waar hij kon. Dit bewijst maar weer; ook huisdieren, in dit geval een mooie lieve hond, voelen dat er iets aan de hand is en hebben verdriet. Het zijn niet voor niets je beste vrienden. Uiteraard ontbrak zijn naam niet op haar rouwbrief, gevolgd door het symbool van een hondenpootje. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…