“Marie-José, we komen maar meteen tot ons punt: we horen heel veel goede dingen over je, alleen was ons pap een hele gewone man. Hij hield niet van poespas en wil zijn uitvaart op een traditionele manier. Kunnen we dan ook bij jou terecht?”
Ik ben net binnen bij een groot gezin waarvan de vader op korte termijn komt te overlijden. Ze hebben me uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek om te kijken of ik wel aansluit bij de wensen van hen en van hun vader. Hoewel ze me al een aantal keer aan het werk gezien hebben, en daar van onder de indruk waren, vragen ze zich af of ik hen wel kan bieden wat ze willen. Vader wil namelijk een complete maar bovenal traditionele uitvaart; een avondwake, kerkdienst, begrafenis en naderhand een traditionele koffietafel met lang gedekte tafels. Zonder poespas en opsmuk. Ik leg ze uit dat mijn enige doel is dat iedereen een waardig afscheid krijgt op de manier die het beste bij hen past en dat dan het liefst zo persoonlijk mogelijk. En ja, in veel gevallen zijn de uitvaartwensen van families die ik begeleidt modern te noemen maar dat wil niet zeggen dat traditioneel niet kan of mag of minder mooi is. Ook een traditionele uitvaart is waardig en kan passend zijn. En ook een traditionele uitvaart kan heel persoonlijk zijn. Twee dagen later overleed vader. Zijn uitvaart was op een zonovergoten dag in de kerk. Op zijn rouwbrief (geen kaart) stond zijn lijfspreuk welke de pastoor gebruikte als leidraad voor het thema van de uitvaartdienst. Nadat de pastoor op de begraafplaats de laatste rituelen uitgevoerd had sloot ik, na het dankwoord, af met een kort gedicht over hoe een gewoon persoon heel bijzonder is. Het kruisje dat op zijn grafkist lag gaf ik na de begrafenis terug aan zijn oudste zoon maar niet voordat ik daar een bloem uit het rouwstuk ingestoken had als aandenken. Een waardig maar passend afscheid, daar sta ik voor. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…