Blik op… Altijd dichtbij

Er werd op de deur van haar studentenkamer geklopt, het was rond 21.00 uur in de avond. Ze lag net in bed, het studentenleven in Amsterdam was een grote overstap vanuit haar beschermde en onbezorgde leven in haar zo geliefde dorp. Ze was net 18 jaar. Om precies te zijn 18 jaar, één maand en 12 dagen. Toen ze de deur openmaakte stond haar broer in de deur opening. De eerste seconde dacht ze nog wat leuk dat hij me komt verrassen maar diezelfde gedachte verdween meteen en ze dacht hier klopt iets niet. “Pap is overleden”. 3 woorden. Een korte zin. Ongeloof. Haar wereld stortte in. Een schreeuw klonk over de gangen. Nee!!! Spullen pakken. Ongeloof. Een groep medestudenten bij de uitgang van het studentenhuis. De rit terug naar huis welke een eeuwigheid leek te duren. En toen de confrontatie. Haar vader, dood op bed. Haar moeder gebroken in duizend kleine stukjes. Ongeloof. De uitvaart werd geregeld en het dorp liep uit. Zoveel steun. Maar het verdriet en het gemis bleven en zijn er nog steeds. Hij was niet bij haar afstuderen, niet toen ze haar grote liefde ontmoette, niet bij haar trouwen, niet bij het moment dat ze in het huis van haar ouders ging wonen en haar eigen gezin ontstond, niet bij de geboorte van haar kinderen, niet toen ze prinses carnaval werd en niet bij de kleine alledaagse maar o zo belangrijke dingen. En toch, toch voelt ze dat hij weet hoe het met haar is en voelt ze zijn trots en zijn liefde. Hij is altijd bij haar in haar hart. Ze verteld haar kinderen over hun opa Jo. Wat vind ze het fijn als mensen uit het dorp haar aanspreken en herinneringen ophalen aan toen haar leven nog volmaakt en compleet was. Ik mis je pap. Toen, nu en altijd. Geef mam een knuffel van me. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt.