Gebroken…

Ik hoor je nog schreeuwen bij het in het mandje leggen van je kleine meisje. Weken, maanden hadden jullie er naar toe geleefd, eindelijk zouden jullie ouders worden. Na jaren van proberen was het dan zo ver; jullie liefde zou bekroond worden. Alles was er klaar voor, iedereen was er klaar voor. En wat had ik het jullie gegund, wat had iedereen het jullie gegund. Maar het mocht niet zo zijn. Wat was ze mooi, voldragen en perfect met alles erop en eraan. Woorden schieten eigenlijk te kort maar met onderstaande tekst (auteur onbekend) probeerde ik toch jullie pijn te verzachten, al was het maar een heel klein beetje. 

Nooit voelden jouw voetjes waarvoor gras is bedoeld.
De warmte van de zon heb jij nog nooit gevoeld.
Je haartjes hebben nooit gewapperd in de wind,
en ik heb geen idee welke liedjes jij leuk vindt.
Je handjes hebben nooit kunnen spelen,
je beentjes hebben nooit op de wereld gestaan.
Toch hoor jij er altijd bij.
Nooit voelde ik jouw liefde, zo sterk als dit moment.
Een voortdurend warme gloed, waar jij de bron van bent.
Ik draag je in mijn hart, mijn kindje voor altijd.
En op die manier raak ik jou nooit kwijt.
Liefde geven is jou nu los te laten,
terug te geven aan vanwaar jij ook komt,
En toch hoor jij er altijd bij. 

Ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt, maar soms vraag ik dat me af.

Liefde houdt niet op waar het leven eindigt..