Klaprozen

Ze waren vijftien jaar verloofd. Hoewel ze beide op een andere woongroep woonden zorgden hun beide families ervoor dat ze elkaar regelmatig konden bezoeken en tijdens de maandelijkse discoavonden gingen de voetjes gezamenlijk van de vloer. Gezien de aandoening die ze had was ze nog best oud geworden en dat ook in goede gezondheid. Ze overleed na een ziekbed van slechts een paar dagen, haar familie en verloofde verdrietig achterlatend. Naast het verdriet was er ook wel wat sprake van een licht gevoel van opluchting. Opluchting omdat haar familie al die tijd voor haar heeft kunnen zorgen en dat zij eerder overleed dan zij zodat ze niet alleen achter zou blijven. Datzelfde gevoel, misschien wel dezelfde tweestrijd of confrontatie maar dan ook voor hun eigen kind zag ik bij de ouders van haar verloofde toen ze gedrieën binnenkwamen om haar familie te condoleren en om afscheid te nemen. Het werd een prachtig informeel afscheid met voornamelijk muziek en liefdevolle rituelen en weinig woorden. Op deze manier konden de medebewoners ook op een goede manier afscheid nemen. Haar verloofde was in en in verdrietig en plaatste een mooi hart en een tekening bij haar. Een medebewoner zwaaide vol overgave naar de aanwezige mensen nadat deze zijn tekening op haar, met klaprozen bedrukte, kist neerlegde. Zoveel kippenvel momenten. De klaproos was het perfecte symbool voor haar, want klaprozen zijn de kwetsbaarste bloemen maar ze brengen kleur en schoonheid waar ze bloeien. Net zoals zij dat deed. Tijdens de koffietafel vroeg haar verloofde of ik met hem op de foto wilde en dat deed ik met liefde.. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt.