Buiten is het donker, logisch ook want het is midden in de nacht. Ik ben onrustig, kan niet slapen, de afgelopen weken passeren in mijn hoofd. Ik kijk uit het raam en zie een ster die fel aan de hemel staat. Wat een andere wereld is het ineens. Normaal gesproken worden mijn collega’s en ik natuurlijk al geconfronteerd met hele verdrietige en heftige verhalen maar de afgelopen periode is dat alleen maar heftiger en meer, heel veel meer. Ik ben al weken aan het bedenken wat ik voorn column kan schrijven over deze periode maar de pen werkt niet mee. Woorden kunnen niet beschrijven wat er gebeurt op de wereld, in onze branche en daarmee in ons dagelijks leven. Zelfs de zwaarste woorden zoals hartverscheurend dekken in de verste verte de lading niet.
We moeten ons houden aan de begrijpelijke richtlijnen van het RIVM. En dat doen we ook. We zijn creatief en zetten alles op alles voor een warm, waardig en intiem afscheid. Maar wat zouden we graag mensen een afscheid geven zoals we gewend zijn, zonder restricties, met een arm op een schouder, een knuffel, een aanraking. Zoals zovelen mensen die helden zijn geworden, mensen die alles op alles zetten om de samenleving te helpen en te ondersteunen, zo werken mijn collega’s en ik ook door want er moeten mensen zijn….
Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken
Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.
Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.
Die mensen moeten er zijn.
Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen,
en op de puinhopen
mondharmonika spelen.
Er moeten mensen zijn,
die op hun stoelen gaan staan,
om sterren op te hangen
in de mist.
Die lente maken
van gevallen bladeren,
en van gevallen schaduw,
licht.
Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkenloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog
ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen
Bij dat soort mensen wil ik horen
Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
LIEFDE verven
Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
ik hou van jou
Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten
Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooïgheid
Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
alles heeft geen zin
dan blijven zij roepen:
neen, de wereld gaat niet onder
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin
Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
i love you in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en OPSTAAN
Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
de muziek gaat DOOR
de muziek gaat DOOR
en DOOR
Toon Hermans