Blik op… Vergankelijkheid

Dit is dan de column die al dagen in mijn hoofd zit, maar waar ik me niet toe kon zetten om hem te schrijven. Simpelweg omdat het (te) dichtbij kwam. We weten het eigenlijk al vanaf het moment dat we geboren worden; er komt een moment dat onze tijd op aarde afgelopen is. Inmiddels zit ik al dertien jaar in de uitvaartbranche en kan ik dus gerust stellen dat ik met de vergankelijkheid van het leven, zakelijk in elk geval, minimaal wekelijks in aanraking kom. Privé heb ook ik grote verliezen geleden, familie en vrienden die nog dagelijks gemist worden. En toch, ineens, was hij daar weer de keiharde confrontatie met de vergankelijkheid van het leven. Gelukkig zijn we door het oog van de naald gekropen en er zijn geen woorden die beschrijven hoe dankbaar ik daarvoor ben. Omdat ik me simpelweg geen leven voor kan stellen zonder hem. Die confrontatie zorgt er op privé gebied voor dat we nog meer uit het leven willen halen, je weet immers nooit hoe lang dat nog kan. Zakelijk gezien maakt het me nederig, nederig en dankbaar. Want wat is èn blijft het toch bijzonder dat mensen me datgeen toevertrouwen dat, wanneer ze niet door het oog van de naald kruipen, maar afscheid moeten nemen van hun geliefde voor hun het allerbelangrijkste is: namelijk het verzorgen van een passend en persoonlijk afscheid. Dat doe ik al vele jaren met passie, met hart en ziel en dat zal ik blijven doen. Omdat liefde niet ophoudt waar het leven eindigt.. Liefde houdt nooit op, want wat je in je hart bewaard raak je nooit kwijt.