Oké, eerlijk is eerlijk ik heb echt een kledingtik. Ongetwijfeld genetisch belast door mijn moeder. Wanneer mijn vader haar vroeg of ze alweer iets nieuws had gekocht antwoordde ze standaard: nee hoor, dit is nog uit de tijd van de Modan. Dit vele jaren nadat de Modan haar deuren sloot. Ik heb zelf dit antwoord ook wel eens aan mijn wederhelft gegeven maar helaas zonder positief resultaat. Toen ik selectie liep om toegelaten te worden bij de Hoge Hotelschool werd me de vraag gesteld waarom ik geen mantelpakje aan had. Waarop ik bijdehand als ik toen ook al was antwoordde met; het gaat om de inhoud van het mantelpakje en niet om hoe deze mij staat toch? Het bleek een gouden antwoord want ik werd op slag toegelaten tot de opleiding. De vader van een vriendin zei ooit tegen haar dat ik er, zelfs op het schoolplein, altijd keurig verzorgd bij liep. Die opmerking deed me stralen. Een tijdje terug kreeg ik van een nabestaande de vraag wat ik aan zou trekken op de dag van de uitvaart. Daarop antwoordde ik; een zwarte jurk met een lange zwarte blazer. Ik zag hem zichtbaar opgelucht ademhalen. En natuurlijk kon ik het niet laten om hem te vragen waarom hij dat vroeg. Hij vertelde me dat ik me niet kleedde zoals je zou verwachten van een uitvaartverzorgster. Wel netjes maar geen mantelpakje. Dat deed me glimlachen; ik kom namelijk altijd als mezelf, netjes gekleed in, veelal, een jurk met schoenen met een zo laag mogelijke hak. Daar voel ik me gewoon het prettigste in en als ik me op mijn gemak voel kan ik mijn werk beter doen. Klinkt misschien gek maar zo werkt dat nou eenmaal in mijn hoofd. (En mocht je als nabestaande een mantelpakje, om wat voorn reden dan ook, wel heel belangrijk vinden zeg het me gerust want ik heb ze echt wel in de kast hangen hoor!) En natuurlijk begrijp ik als geen ander dat ik er in mijn werk als uitvaartverzorgster netjes uit moet zien. Tegenwoordig krijg ik steeds vaker de vraag wat mijn team en ik aandoen op de dag van de uitvaart en wat blijkt; zwart is lang niet bij iedereen gewenst. Vandaar dat je sinds een tijdje kunt kiezen wat we aandoen op de dag van de uitvaart; een zwarte jurk met zwarte blazer met een kleurrijke sjaal of een taupekleurige jurk met een kleurrijke sjaal. Beide netjes maar beide een andere sfeer en een ander voorkomen. Het spreekwoord is niet voor niets: kleren maken de man, of in het geval van mijn team en mij; kleren maken de vrouw. Alles om de sfeer welke jij wenst tijdens de uitvaart van jouw dierbare kracht bij te zetten. Want iedereen verdient een passend afscheid. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…
p.s. mocht je je afvragen welke kleding passend is voor jouw dierbare overledene; datgene waar hij/zij zich het prettigste in voelde inclusief ondergoed en sokken. Schoenen mag maar hoeft niet..