Blik op

Via deze website wil ik u graag op regelmatige basis informeren over de mogelijkheden en de gang van zaken in de uitvaartbranche. Dit onder de noemer; een blik op…  

Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt

Je mocht niet eens 50 jaar worden. Iets waar je zo naar uit keek. Voor mijn gevoel had je het bereiken van die mijlpaal voor jezelf als het ultieme doel gesteld, je vijftigste verjaardag zou je hoe dan ook halen. Je ziekte en het lot, bepaalden anders. 2 jaar en een dag nadat de diagnose kwam overleed je. Hoe je geknokt hebt is niet te beschrijven, elke keer weer hoorde jij het positieve in de gitzwarte berichten van je doctoren. Er is geen strohalm, hoe klein ook, geweest welke jij niet met handen en voeten hebt aangepakt. Ik ben een paar keer bij je thuis geweest omdat je je afscheid zelf wilde regisseren. En ook daarin verbaasde je me. Je wilde echt alleszelf regelen en bepalen. De teksten welke tijdens jouw herdenkingsbijeenkomst gesproken werden waren door jou zelf gedicteerd. Ik heb gezien hoe je geliefde dieren afscheid van je namen, terwijl je zelf nog één keer op de plek was waar je samen met je man de meeste tijd hebt doorgebracht. Hoewel ik zelf geen huisdieren heb was het meer dan ontroerend om te zien hoe één van je honden op twee poten langs je ging staan en nog één keer je hand en wang likte. Je man, je broers, zwager, schoonzussen, neven en nichten, je overige familieleden en je vrienden zetten, samen met mij, alles op alles om je het afscheid te geven dat je wilde èn verdiende. Hooibalen werden versleept, zodat we ook de plek waar we je herdachten konden aankleden passend bij hoe iedereen zich jou herinnert en blijft herinneren. En, het is zoals je zelf bovenaan je rouwbrief schreef: Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…

You might be interested in …