Een bijzonder beroep
De laatste tijd komt hij weer vaak op mijn pad, de opmerking; wat een beroep heb jij, je zit constant in verdriet. En elke keer leg ik dan uit dat ik het juist heel bijzonder vindt, dat mensen mij in hun leven uitnodigen wanneer ze afscheid moeten nemen van een dierbare. Hoe speciaal het is dat je een tijdje mee mag doen in iemands gezin, keer op keer weer levensverhalen mag beluisteren en mensen mag bijstaan wanneer ze op hun kwetsbaarst en veelal verdrietigst zijn. Onlangs las ik op LinkedIn het verhaal van een verpleegkundige die op een afdeling werkt waar de dood en het proces er naar toe vaak speelt. Zij citeerde Haemin Sunim;
“Als je pijn en verdriet laat zien, ben ik dankbaar dat je bij mij komt voor steun. Het is alsof ik je ontmoet in de heiligste kamer van je hart”.
En zo is het voor mij ook. Dankbaar dat ik, samen met jou/jullie de uitvaart van je dierbare mag organiseren en zo mijn steentje kan bijdragen aan het creëren van een afscheid op maat en daardoor jou een beetje mag helpen zodat je straks weer verder kunt. Ik zou niet anders meer willen. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt..