Veel te jong was hij toen hij onverwacht stierf. Zijn familie en vrienden gebroken en verslagen achterlatend. Één van zijn hobby’s was het maken van grote legpuzzels. En dus gebruikte is dat thema voor de aankleding van de ruimte en voor de invulling van de dienst. Zo lagen er puzzelstukjes op de condoleancetafel en stond de puzzel waar hij het laatst mee bezig was geweest in de aula dicht bij hem. Ook op de rouwkaart en het prentje kwam de puzzel terug, samen met nog meer van zijn hobby’s.
Zoals je bij een puzzel kunt zien dat er een stuk weg is zo blijf je in je leven voelen dat er een dierbare mist. De onderstaande tekst las ik voor tijdens zijn afscheid. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt.
Ons leven is een puzzel, van heel veel stukjes groot en klein. Iedereen legt hem op zijn eigen manier zodat zijn puzzel uiteindelijk compleet zal zijn. We beginnen vol goede moed, niet wetende wat ons te wachten staat. Kijken dapper naar een voorbeeld maar al snel blijkt dat het niet zo vanzelfsprekend gaat. Want soms passen heel veel delen met gemak en vlug in elkaar terwijl een andere fase frustreert, dan kijk je er beter met wat afstand naar. Sommige stukken zijn vrolijk, kleuren alles lekker licht. Weer andere zijn donker, voelen zwaarder in gewicht. Soms blijven we maar zoeken, naar dat ene stukje dat je verder helpt misschien, om vervolgens te ontdekken dat je daardoor een ander deel over het hoofd hebt gezien. En hoe graag we soms ook wensen dat een ander voor ons puzzelen gaat, we weten diep van binnen dat de puzzel van het leven zich door niemand anders leggen laat.