Het was wat haar eigen moeder ook had gedaan en dus nam ze het feilloos over. Zichzelf niet uitspreken als haar iets dwars zat of als iemand haar kwetste. Bij meningsverschillen, discussies of woordenwisselingen (tussen haar kinderen) alleen maar sussen en zorgen voor de rust en de lieve vrede. Het is niet eens iets wat per se een slechte eigenschap is maar het loste ook niks op. Sterker nog, waarschijnlijk juist door alles te bedekken met de mantel der liefde in de hoop dat het iedereen bij elkaar zou houden, dreef het iedereen verder van elkaar af maar ook verder van haar af. En dat had niks te maken met het niet willen kiezen van een kant maar met het gezien en gehoord willen worden door alle betrokken partijen. Ze wist dat wat ze deed niet altijd het juiste was geweest en de kinderen wisten dat ze zielsveel hield van hen allemaal en ook dat ze evenveel hield van elk van haar kinderen. Het was ook niet zo dat er geen contact was maar het contact was in de loop van de jaren oppervlakkiger geworden. Tijdens de laatste periode van haar leven bracht haar naderende overlijden iedereen weer thuis, iedereen weer samen, zoals het vroeger ook was geweest. Men vond elkaar weer terug en toen moeder voelde dat het goed zat kon ze het leven loslaten, terwijl alle kinderen haar vasthielden.
En dat doen de kinderen nu nog steeds, elkaar vasthouden, om zo het verdriet te kunnen dragen om het gemis van de vrouw die altijd zo liefdevol en zorgzaam voor hen was geweest. Als ze het kan zien vanuit de hemel weet ik zeker dat haar hart ontploft van trots.
Liefde houdt niet op waar het leven eindigt..