Blik op… Veerkracht of zoiets

Ik kwam haar totaal onverwachts tegen bij een speeltuin in de buurt. Al was het maanden geleden dat we elkaar hadden gezien, we herkenden elkaar meteen. Ze kwam naar me toe, stralend van geluk. Ze vertelde me dat ze zwanger was van hun derde kind. Hun tweede kind overleed maanden eerder en ik begeleidde ze bij het organiseren van haar afscheid. Het waren bijzondere mensen. Niet verbitterd of boos, natuurlijk intens verdrietig maar ook met een enorme dosis veerkracht en liefde voor elkaar en de mensen om hun heen. Geloof het of niet, we hebben in de dagen naar de uitvaart toe zelfs met elkaar gelachen. In de speeltuin vertelde ze me dat ze onderzoeken hadden gedaan in het ziekenhuis en dat de aandoening waaraan hun meisje overleed niet erfelijk was. Ze hadden dus domme pech gehad. Dat gaf hen het vertrouwen om zich open te stellen voor nog een kindje. We namen afscheid en ik was intens gelukkig; ik gunde het ze zo enorm om na alles wat ze hadden meegemaakt weer papa en mama te worden. Maanden later ging mijn telefoon; ze waren de trotse ouders geworden van een zoon. Hij was overleden aan dezelfde aandoening als zijn zusje. Mijn hart brak. Domme pech of toch erfelijk? Wie zal het zeggen. Wederom bereidde we samen het afscheid voor en werd het een warm samenzijn waarin zij gesteund werden door zoveel lieve mensen. Hun dochtertje is nu niet meer alleen daarboven maar wordt vergezeld door haar knappe broer welke, net als zij een hele tijd eerder, vocht als een leeuw. De ouders waren wederom veerkrachtig. Als je het zo tenminste kunt noemen. Er was weer humor. Het waren en zijn lieve, bijzondere, warme en sterke mensen die bij wat er ook op hun pad komt toch het positieve proberen te zoeken in elke situatie. Zelfs als ze van binnen stuk gaan van verdriet. Als ik na zo’n uitvaart thuis kom, vlieg ik mijn kinderen om hun nek en tel ik mijn zegeningen. Soms is het oneerlijk verdeeld in de wereld. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…