Hij had het nooit lang uitgehouden op één plek. Ze waren uiteindelijk gestopt met tellen maar het aantal verhuizingen in zijn leven kwam makkelijk boven de 20 uit. Toen de kinderen klein waren beperkte zijn verhuisdrang zich wel. Hij wilde niet dat zijn kinderen elke keer van school moesten veranderen maar toen zij op eigen benen stonden werd er al snel weer meerdere keren verkast naar andere delen van het land. Betrokken en aanwezig in het leven van zijn kinderen en kleinkinderen bleef hij, daar veranderde fysieke afstand niets aan. Hij reed rustig op en neer voor een kopje koffie of de vaste oppasdag. De oorzaak van zijn rusteloosheid was ongetwijfeld het feit dat hij in zijn jeugd van gezinshuis naar gezinshuis werd versleept. Iets wat hij tot op zijn laatste dag met zich meedroeg. Bijzonder vond ik het om te horen dat zijn laatste verhuizing was terug naar de woonplaats van zijn laatste gezinshuis. In dit huis verbleef hij het langst en met de mensen welke dit gezinshuis runden behield hij tot aan hun overlijden een nauw contact. Onderstaande tekst van Manu Keirse, las ik voor op zijn afscheid. Iedereen wist wat ik bedoelde.
“Met je dood eindigt het leven, maar nooit de relatie die je met iemand hebt. Onze relaties sterven nooit, onze lichamen sterven. Je kinderen blijven je kinderen, je partner blijft je partner en je vrienden blijven je vrienden, ook al is je leven ten einde. Sterven is verhuizen naar het hart van de mensen die je dierbaar zijn.”
Hij heeft zijn laatste bestemming nu bereikt, verhuizen hoeft niet meer. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…