“Marie-José, X is overleden en haar echtgenoot heeft gevraagd of ik je wil bellen. De arts is net geweest en hij houdt haar hand al een aantal uur vast en is niet van plan deze los te laten”. Een paar minuten later zit ik in de auto op weg naar het adres wat me is doorgegeven. De dame welke me gebeld heeft laat me binnen en zodra ik de kamer binnenkom zie ik dat meneer de hand van zijn echtgenote nog steeds vasthoudt en er met zijn duim overheen aait. Een lieflijk beeld wat me raakt. Hij begint meteen te vertellen over zijn grote liefde; over hoe ze samen 60 jaar hebben doorgebracht en hoe zij zijn lichtpuntje was. Dat hij niet weet hoe hij zonder haar verder moet en opziet tegen een leven zonder haar. Het enige wat ik doe is naar hem luisteren, zonder hem ook maar één keer in de reden te vallen. Daarna laat ik mijn hart spreken en begin tegen hem te vertellen; dat ik het bijzonder vindt dat ze zo lang samen zijn geweest, dat ik me niet voor kan stellen hoe het moet voelen voor hem om haar los te moeten gaan laten en dat dat loslaten niet in één keer hoeft te gebeuren maar stapje voor stapje de aankomende dagen. Dat het eigenlijk geen definitief loslaten is want in zijn hart blijft hij haar, en haar hand, voor altijd vasthouden. Dat hij niet alleen is, dat er veel lieve mensen klaar staan om hem te ondersteunen en dat ik de aankomende dagen alles op alles ga zetten om zijn echtgenote het afscheid te geven wat ze verdiend. En ja, het zal moeilijk voor hem worden maar, vraag ik hem, wat zou jouw vrouw nu tegen je zeggen als ze jou hier zo zag zitten? Een glimlach verschijnt om zijn lippen en hij zegt; Ouwe gek, het is goed zo, dat wat wij hadden gaat nooit verloren.
Ik stel voor om daar, ter plekke, een foto te maken van hun handen en om deze te gebruiken op haar rouwbrief. Zodra de foto is gemaakt ga ik weer naast meneer zitten en pak zijn andere hand vast. Hij laat de hand van zijn vrouw los en legt deze bovenop mijn hand en zegt, Marie-José het is goed zo. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…
Ik zou graag eens willen,
ik zou zo ontzettend graag,
jouw hand in de mijne voelen,
je nog eens even bij me hebben.
Het staat in mijn hart beschreven,
wat we toen hebben gedeeld.
Het is die mooie herinnering,
waardoor mijn hart voorzichtig heelt.
Jouw handen, jouw stem, jouw lach,
hebben in een vervaagd verleden,
zoveel vreugde en geluk gebracht.
Ik zou zo graag terug gaan naar toen,
maar helaas zal dat niet gaan.
Mijn hart blijft echter elke slag,
met deze verbinding voortbestaan.
Het is niet in tijd te meten,
want liefde is onbegrensd.
In elke stap die ik zonder je maak,
weet ik dat je altijd bij me bent.
Nu onze handen elkaar hebben losgelaten,
raak je mijn hart voor altijd aan.